Μεταγραφικό σίριαλ μιας άλλης εποχής
Θέλουμε να κάνουμε γνωστή μια ιστορία (σε όσους τυχόν δεν την γνωρίζουν) που στιγμάτισε το για χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά και παντοτινά τις σχέσεις Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ.
Η ιστορία μας λοιπόν έρχεται από τις πιο ρομαντικές μέρες του ελληνικού ποδοσφαίρου.Τότε που οι ποδοσφαιριστές ήταν οι ήρωες της διπλανής πόρτας (κυριολεκτικά).
Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Γιώργος Κούδας.Ο καλύτερος σύμφωνα με τους παλιούς Μακεδόνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.Ο άξονας γύρω από τον οποίο θα κινηθούμε είναι η περιβόητη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό.Αυτή επρόκειτο να γίνει πραγματικότητα το καλοκαίρι του 1966.Τελικά όμως δεν έγινε ποτέ και το γιατί θα το μάθετε αμέσως.
Εφαλτήριο όσων θα ακολουθήσουν στις επόμενες γραμμές θα αποτελούσε ένας παράξενος (για τη σημερινή εποχή) όρος στο συμβόλαιο του Κούδα με τον ΠΑΟΚ. Αφού ο νεαρός τότε παίκτης του Δικεφάλου είχε ως όρο στο συμβόλαιο του την οικονομική συμβολή του ΠΑΟΚ στη συντήρηση του τσιπουράδικου που διατηρούσε ο πατέρας του στη Θεσσαλονίκη.
Όλα έβαιναν καλώς μέχρι που κάποια στιγμή ο ΠΑΟΚ σταμάτησε να καταβάλει τα συμφωνηθέντα χρήματα και η οικογένεια Κούδα άρχισε να σκέφτεται το μέλλον της μακριά από την Τούμπα.Άλλωστε το ταλέντο του Κούδα ήταν τέτοιο που οι καλύτεροι της χώρας θα έπεφταν στα πόδια του για την υπογραφή του.
Έτσι και έγινε.Ο Ολυμπιακός που μυρίστηκε αίμα έκανε αστραπιαία τον Κούδα “δικό του”.Μάλιστα για να έρθει ακόμα πιο γρήγορα ο Θεσσαλονικιός φορ στον Πειραιά δεν έγινε καμία από τις προβλεπόμενες διαδικασίες και ο Ολυμπιακός προσπάθησε να πάρει το διαμάντι της Μακεδονίας για της πλαγίας οδού.Αυτό όμως που είχε σημασία πια ιδιαίτερα για τον κόσμο του Ολυμπιακού ήταν ο Κούδας να μπει στο γήπεδο με τα ερυθρόλευκα.
Η ανυπομονησία τεράστια και θα λάμβανε τέλος λίγες μέρες μετά.Αφού στις 17 Αυγούστου του 1966 ο Γιώργος Κούδας φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού πλάι στους Νίκο Γιούτσο και Γιώργο Σιδέρη σε ένα φιλικό με τον Αργοναύτη.Ακολούθησαν οι αγώνες με τον Ολυμπιακό Χαλκίδας,τον Πανελευσινιακό και το Χαϊδάρι.Μάλιστα απέναντι στην ομάδα του Χαϊδαρίου ο Κούδας σκόραρε και το μοναδικό του γκολ όσο ήταν ντυμένος στα ερυθρόλευκα.Γεγονός που χαροποίησε τους φιλάθλους των Πειραιωτών και ιδιαίτερα τον πατέρα του σπουδαίου Γιώργου Κούδα,τον κ.Γιάννη ο οποίος έτρεφε φίλια αισθήματα για την ομάδα του λιμανιού.
Όσοι αγώνες έδωσε ο Κούδας ήταν φιλικοί.Στα επίσημα δε μπορούσε να παίξει καθώς δεν ήταν πρακτικά παίκτης του Ολυμπιακού αλλά του ΠΑΟΚ.Έτσι για να εκπληρωθεί και ο σκοπός της πλαγίας οδού που προαναφέραμε ο Κούδας έφυγε φαντάρος.Και τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την πλάγια οδό.Ο έμμεσος λοιπόν τρόπος να πάρει μεταγραφή ο Κούδας στο Λιμάνι ήταν ο εξής:Θα έπρεπε να μείνει στο Λιμάνι για 2 χρόνια και με το πέρας τους θα θεωρούταν αυτομάτως παίκτης του Ολυμπιακού,όπως προέβλεπε νόμος της εποχής.Το διάστημα αυτό θα καλυπτόταν σύμφωνα με το σχέδιο από τη διετή στρατιωτική θητεία.Οπότε δεν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα.Υπήρχε όμως ΠΑΟΚ.Η ομάδα από τη Θεσσαλονίκη και κυρίως ο πρόεδρος της κ.Γιώργος Παντελάκης δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει έτσι απλά το σημαντικότερο “περιουσιακό στοιχείο” που είχε ποτέ να πάει σε έναν από τους πιο μεγάλους αντιπάλους του αναίμακτα.
Έτσι μετά από αφόρητη πίεση ο Κούδας επέστρεψε και έμεινε για πάντα στον ΠΑΟΚ όντας πλέον ο καλύτερος παίκτης που φόρεσε ποτέ τα ασπρόμαυρα.
Σημαντικότερη στιγμή της “αιώνιας” σύμπλευσης ΠΑΟΚ και Κούδα υπήρξε αδιαμφισβήτητα το Πρωτάθλημα της σεζόν 1975/76.
