«Συγκινήθηκα για τη φανέλα και τον κόσμο. Άμα γύρναγα πίσω στο 2014 και μου έλεγες πως θα κάνω 400 συμμετοχές θα σου έλεγα “είσαι τρελός”. Δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτή τη διαδρομή. Θα άλλαζα αρκετά αποτελέσματα, όμως θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω πριν 10 χρόνια για να ζήσω όλες αυτές τις στιγμές. Θα κορνιζάρω αυτήν τη φανέλα. Είναι η μοναδική που κρατήσω σπίτι».
Ο Πέτρος Μάνταλος κατέγραψε ένα μοναδικό επίτευγμα από εκείνα που γίνονταν πιο συχνά στο ποδόσφαιρο του παλιού καιρού αλλά σήμερα μοιάζει με πορεία προς το ανέφικτο. Μια κανονική ουτοπία στο σκληρό μονοπάτι του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, των συχνών μεταγραφών και των ποδοσφαιρικών διαδρομών που όσο ψηλά κι αν φθάσουν δύσκολα καταφέρνουν να μείνουν εκεί για το πολύ καιρό.
Ο αρχηγός της ΑΕΚ συμπλήρωσε 400 συμμετοχές με το Δικέφαλο στο στήθος. Δέκα ολόκληρα χρόνια που ξεκίνησαν από την περιπέτεια της Β Εθνικής, έφθασαν σε τίτλους και πρωταθλήματα, συμμετοχή στο Champions League, έζησαν χαρές και πίκρες, μα σήμερα συνεχίζουν στη Νέα Φιλαδέλφεια με την ίδια λαχτάρα σχεδόν όπως την πρώτη φορά.
Δεκάρι, δεύτερος επιθετικός, πλάγιος μεσοεπιθετικός κυρίως από τις αριστερά. Αλλά και λίγο πιο πίσω. Οχτάρι ακόμα και αμυντικός μέσος όπως πια συχνά συνηθίζει ο Μάρκο Νίκολιτς να τον χρησιμοποιεί. Όπου και οπότε και αν του ζητήθηκε ήταν εκεί. Με την ίδια φροντίδα για τους συμπαίκτες του. Με την ίδια αυταπάρνηση για το παιχνίδι. Και κυρίως με το ίδιο πείσμα για τη νίκη. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν το λύγισαν ούτε οι δυο σοβαροί του τραυματισμοί. Αυτοί που σε άλλες περιπτώσεις στέρησαν σημαντικές καριέρες.
Αρχηγός και στρατιώτης ταυτόχρονα. Χωρίς να νοιάζεται ποιο από τα δυο είναι κάθε φορά. Χωρίς όμως δικαίωμα να απουσιάζει. Χωρίς βροντερές φωνές και λόγια μεγάλα. Αμήχανος με τους τίτλους και τα αξιώματα. Κι ας τα υπηρέτησε για πολλά χρόνια. Με καρτερία και σεμνότητα λες και πρόκειται για άλλον. Ήξερε πως όλα αυτά μετράνε μόνο όταν βγαίνεις μπροστά εκεί που οι υπόλοιποι σε χρειάζονται. Όπως τότε στο άδειο ΟΑΚΑ που ήρθε το πρώτο κύπελλο της επιστροφής. Όπως τότε στην Τούμπα που σήμανε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο οτι το νταμπλ έρχεται. Όπως τότε… Όχι, είναι τόσα πολλά που δε θα κάτσουμε να τα απαριθμήσουμε.
Σήμερα άλλωστε μπορούμε να γιορτάζουμε τις 400 συμμετοχές του Πέτρου χωρίς το παράλογο δράμα του παρελθόντος. Τότε που γύρω του μαζεύτηκε όλο το ανάθεμα για την παρατεταμένη αγωνιστική κρίση που αντιμετώπιζε η Ένωση για σχεδόν μια τριετία. Ήταν η εποχή για την οποία ο Βασίλης Δημητριάδης είχε πει πως «Όποτε χάνει η ΑΕΚ είτε ο Μάνταλος φταίει είτε ο Σιμόες». Ήταν η εποχή που και ο ίδιος λύγισε. Δεν απολάμβανε το παιχνίδι από ένα βάρος ικανό να τον πνίξει. Άφησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον κολλητό του, Σέρχιο Αραούχο, ενώ δεν είναι κρυφό πως για καιρό σκέφθηκε πως μια κίνηση οικοιοθελούς αποχώρησής του θα επανέφερε την ισορροπία στην ΑΕΚ.
Η δική του αλήθεια κλονίστηκε. Όμως ο χρόνος τοποθέτησε τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Η αντοχή, η συνέπεια, η αφοσίωση ήταν τα δικά του όπλα. Οι αρετές με τις οποίες γέμισε τις μάχες στο κιτρινόμαυρο σύμπαν.
Κι αν ο Ματίας Αλμέιδα του έδωσε την ασπίδα της προστασίας για να περάσουν τα δύσκολα, ο Μάρκο Νίκολιτς τον έκανε καταλύτη της επαναφοράς. Ο Πέτρος Μάνταλος χρόνο με το χρόνο γίνεται ένας διαφορετικός ποδοσφαιριστής. Μετακινείται πιο πίσω μέσα στο γήπεδο, αναπτύσσει τη δημιουργικότητα του, προσαρμόζεται για να μεγαλώσει το χρόνο της αθλητικής του ζωής. Ξέρει άλλωστε πως βρίσκεται ήδη στα 34.
Πλέον όμως είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος. Πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού ξανά. Αλλά κυρίως το βλέπεις στα βλέμματα, τις κινήσεις και τις αντιδράσεις του. Είναι αυτός που παρασύρει τους συμπαίκτες του μετά το τέλος των αγώνων για να πανηγυρίσουν μαζί με την κιτρινόμαυρη εξέδρα.
Ήρεμος. Δικαιωμένος. Με το μικρό του γιο στην αγκαλιά. Έτοιμος να πολεμήσει και να θυσιαστεί ξανά. Ξανά και ξανά. Γιατί ο Πέτρος όποτε χρειάστηκε ήταν εκεί. Πιο συχνά από τον καθένα.
Gutta cavat lapidem non vi sed saepe cadendo. Ή αλλιώς η σταγόνα σκάβει το βράχο, όχι με τη δύναμη αλλά με τη συχνότητα
