Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που συχνά γίνεται σκληρό. Μπορεί να σε πληγώσει τη στιγμή που νομίζεις ότι σχεδόν τα έχεις καταφέρει. Είναι η ώρα που το αγωνιστικό σου σχέδιο μοιάζει να λειτουργεί. Οι καλές στιγμές έρχονται και η αύξηση του σκορ μοιάζει να είναι θέμα χρόνου. Όμως μια στιγμή αρκεί. Μια αδράνεια αλλάζει τα δεδομένα. Είναι η ώρα που το ποδόσφαιρο βρίσκει τον τρόπο να σου υπενθυμίσει τα κενά, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες σου. Να σε προκαλέσει να εξερευνήσεις νέες προσαρμογές στο σχέδιο σου. Να δοκιμάσει την αντοχή και τη συναισθηματική ισορροπία του συνόλου.
Η χθεσινή Κυριακή ήταν μια τέτοια μέρα. Η ΑΕΚ ήθελε τη νίκη που θα τη διατηρούσε στην κορυφή και ταυτόχρονα θα αύξανε την πίεση στον Ολυμπιακό. Προηγήθηκε, έχασε ευκαιρίες και κυρίως πίστεψε πως και αυτή τη φορά ένα τέρμα της ήταν αρκετό. Όπως συνέβη στις δύο τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Κι όταν ισοφαρίστηκε δε βρήκε ένα δεύτερο τέρμα που θα της έδινε τη νίκη. Πολλές φορές, σε τέτοια παιχνίδια, η ισχυρή ομάδα φεύγει από το γήπεδο μονολογώντας πως αν είχε λίγα ακόμα λεπτά ακόμα, θα είχε πετύχει το στόχο. Μπορεί να είναι κι έτσι. Άλλωστε ο τρόπος που διεκδίκησε τη νίκη στο τελευταίο τέταρτο της αναμέτρησης της δίνει αυτό το περιθώριο. Όμως η ουσία δεν αλλάζει. Το είπε και ο Μάρκο Νίκολιτς στις δηλώσεις του αμέσως μετά το τέλος της αναμέτρησης. “Στα τρία προηγούμενα παιχνίδια είχε έρθει η προειδοποίηση, αλλά αυτή τη φορά δεν καταφέραμε να νικήσουμε. Δώσαμε ένα φτηνό γκολ, δεν τελειώσαμε το παιχνίδι με τις πολλές ευκαιρίες που κάναμε.”
Η ΑΕΚ ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 24 τελικές προσπάθειες αλλά μόλις 4 από αυτές στο στόχο. Δεν είδε τον αντίπαλο τερματοφύλακα να της στερεί τη νίκη όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα πράγματα βέβαια είναι ακόμα χειρότερα αν ανατρέξουμε στην ποιότητα των τελικών της προσπαθειών. Η ΑΕΚ μπορεί να κυριάρχησε από τον όγκο των τελικών της προσπαθειών αλλά η αντίπαλός της ήταν που βρέθηκε πιο ψηλά στη μέση απειλή από κάθε τελική προσπάθεια. Στην πραγματικότητα η ΑΕΚ κατέγραψε για πρώτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα μέση απειλή μικρότερη από 0.1xG ανά τελική. Η μορφή του αγώνα αποτυπώνεται σε μια σειρά από κρίσιμους στατιστικούς δείκτες. Η ΑΕΚ δεν κατάφερνε για ώρα να επιτεθεί με ταχύτητα και πολλούς ποδοσφαιριστές στην αντίπαλη περιοχή και αυτό φαίνεται στην ποιότητα των ευκαιριών της.
Το πρόβλημα στο γκολ
Η Ένωση δυσκολεύεται να σκοράρει με συνέπεια από την αρχή της σεζόν. Σε κανένα από τα παιχνίδια του Σεπτεμβρίου δεν έχει καταφέρει να πετύχει δεύτερο τέρμα, και παρά τη σημαντική συνεισφορά στο σκοράρισμα που έχει πάρει από αρκετούς ποδοσφαιριστές της, πρέπει να πάμε σε παιχνίδι 120′ για να τη δούμε να πετυχαίνει τρία γκολ. Ήταν παραμονή του Δεκαπενταύγουστου όταν η ΑΕΚ κέρδιζε στην παράταση τον Άρη Λεμεσού με το Λούκα Γιόβιτς να πετυχαίνει στο ντεμπούτο του το μοναδικό μέχρι σήμερα τέρμα του με τα κιτρινόμαυρα. Ενώ, συνολικά, από τους τρεις κεντρικούς επιθετικούς της έχει πάρει 4 τέρματα σε 11 επίσημες αναμετρήσεις!
Το καλό ξεκίνημα στη σεζόν και η ευρωπαϊκή συμμετοχή στους ομίλους αύξησαν με σιγουριά τις απαιτήσεις για τη φετινή εκδοχή της ΑΕΚ. Ανέβασαν τον πήχη στο ξεκίνημα μιας προπονητικής δουλειάς που εξελίσσεται και πιστεύει πως στο τέλος θα δικαιωθεί. Όμως είμαστε ακόμα στο Σεπτέμβριο και το πρωτάθλημα δε θα ναι προμενάδα. Η άμυνα δε θα δίνει πάντοτε τη δεύτερη ευκαιρία. Τα παιχνίδια στην περιφέρεια θα κρύβουν παγίδες από αυτές που σήμερα καταλαβαίνει καλύτερα ο Νίκολιτς και το τεχνικό του επιτελείο, όπως ομολόγησε στις δηλώσεις του. Και το σιχτίρισμα για τις διαιτητικές αποφάσεις δε θα είναι πάντοτε αρκετό. Γι’ αυτό και σπάνια αρκούν οι εύκολες απαντήσεις σε αυτή τη μάχη των συμπερασμάτων. Ή από την άλλη, η συνεισφορά της επιθετικής της γραμμής θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την αντοχή της στις συνθήκες πρωταθλητισμού.
Η διαχείριση του Νίκολιτς δείχνει το πρόβλημα
Ο Μάρκο Νίκολιτς είναι ένας προπονητής που ποντάρει πολύ στη σταθερότητα του συνόλου, στη συνέχεια της προπονητικής δουλειάς, στην ελεγχόμενη μετάβαση από το ένα επίπεδο ετοιμότητας στο επόμενο. Οι αλλαγές του σπάνια είναι σαρωτικές και η ενσωμάτωση των ποδοσφαιριστών σταδιακή. Γι’ αυτό και οι αλλαγές του στην αρχική ενδεκάδα σε αυτές τις δύο διαδοχικές εξόδους της Ένωσης στην περιφέρεια μπορούν να αποτυπώσουν τον εύλογο προβληματισμό του.
Ο Σέρβος προπονητής βλέποντας το συμπατριώτη του Λούκα Γιόβιτς να παίρνει χρόνο συμμετοχής με την εθνική του ομάδα αποφάσισε πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να τον εντάξει και στο δικό του βασικό πλάνο. Άλλωστε, με δεδομένο πως οποιαδήποτε άλλη προσθήκη στην επίθεση αφέθηκε για τη μεταγραφική περίοδο του χειμώνα, ο Γιόβιτς αποτελεί τη βασική επιλογή για τη γραμμή κρούσης. Αυτό βέβαια που άλλαξε σε αυτά τα 180 τελευταία αγωνιστικά λεπτά ήταν ο παρτενέρ του Γιόβιτς. Ο Πέτρος Μάνταλος βρέθηκε στην αρχική ενδεκάδα στη Λειβαδιά αλλά έδωσε τη θέση του στον Αμπουμπακαρί Κοϊτά στη Λάρισα. Ο προβληματισμός βέβαια παραμένει. Και ο λόγος είναι ξεκάθαρος: η χημεία στην επιθετική γραμμή της ΑΕΚ ακόμα αναζητείται.
Μαθαίνοντας το Γιόβιτς
Ο Λούκα Γιόβιτς επιβεβαιώνει αρκετά από αυτά που καταγράφονταν στο scouting report και σημειώναμε για εκείνον όταν αποκτήθηκε. Τη διάθεση του να βγαίνει συχνά μακριά από την αντίπαλη περιοχή, τη συμμετοχή του στη δημιουργία, τις δυσκολίες του στο παιχνίδι στον αέρα. Δεν είναι ένας συνηθισμένος επιθετικός περιοχής αλλά κάποιος που στην τελική θέση των ποδοσφαιριστών στο γήπεδο θα βρει έναν ή ακόμα και δύο συμπαίκτες του να κινούνται υψηλότερα από εκείνον. Όμως αυτό φέρνει τακτικά προβλήματα που καλείται ο Μάρκο Νίκολιτς να επιλύσει. Ο Γιόβιτς δημιουργεί με την κίνηση του χώρο για τους συμπαίκτες του που χρειάζεται να καλυφθεί. Συνδέει τις γραμμές αλλά εκτελεί κυρίως σε δεύτερο αποφεύγοντας να αποτελεί τη βασική επιθετική απειλή. Κι αν στο πιο χαμηλό επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος αυτό κάποια στιγμή αλλάξει έστω και προσωρινά, τα ζητήματα στη φυσική του κατάσταση δε μπορούν να περιγράψουν το δρόμο που αυτό θα γίνει άμεσα.
Αναζητώντας τη λύση
Η προσαρμογή του Ζοάο Μάριο ίσως απαιτήσει μερικές εβδομάδες ακόμα. Ενώ η χημεία του με το Γιόβιτς αποτελεί ζητούμενο και όχι δεδομένο. Η ΑΕΚ θα χρειαστεί τέρματα και κίνηση στο χώρο από τον έμπειρο Πορτογάλο, πέρα από τη συμβολή στις σωστές αποφάσεις που έδειξε και χθες. Ο ενοχλήσεις του Ζίνι και ένας πιθανός τραυματισμός μοιάζουν να ήρθαν στο χειρότερο σημείο. Ενώ, ο Πιερό είναι ένας επιθετικός για πολύ συγκεκριμένα μοτίβα παιχνιδιού κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης. Όπως ακριβώς έγινε και χθες.
Όμως ο γρίφος παραμένει ακόμα χωρίς λύση για το Μάρκο Νίκολιτς. Πως θα αυξήσει τον όγκο και την ποιότητα των τελικών προσπαθειών για την ομάδα του; Πως θα γεμίσει το χώρο που αφήνει ο Γιόβιτς όταν εκείνος κινείται πιο μακριά από την περιοχή; Και τελικά πως θα αυξήσει την επιθετική απόδοση της ομάδας του πετυχαίνοντας τα γκολ που θα του εξασφαλίσουν οτι δε θα ξανασυμβεί ότι και στη Λάρισα; Η καλύτερη αξιοποίηση του Κουτέσα, ενός ποδοσφαιριστή με καλά τελειώματα των φάσεων, μοιάζει αυτή τη στιγμή με μονόδρομο. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί μια νέα ιδέα.
Ο Νίκολιτς δεν είναι ένας δογματικός προπονητής. Όταν διαπίστωσε το πρόβλημα δημιουργίας εγκατέλειψε το ρόμβο και επέλεξε να αγωνιστεί με κλασικούς πλάγιους μεσοεπιθετικούς χώρου. Τώρα, δεν καλείται να λύσει απλά το πρόβλημα αφλογιστίας των επιθετικών του. Αλλά, να ανεβάσει την ποιότητα της απειλής που αυτοί δημιουργούν μέσα στο ματς. Είναι το επόμενο επίπεδο για μια ομάδα που εξελίσσεται μέσα από τους αγώνες. Η πίστα που θα ξεκλειδώσει τις επόμενες.
