Όταν ο χρόνος «πάγωσε» στα Τέμπη.
Η 4η Οκτωβρίου του 1999 δεν είναι μια απλή ημερομηνία για τον ΠΑΟΚ.
Είναι η μέρα που ο χρόνος σταμάτησε στα Τέμπη, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι της τραγωδίας στη μνήμη κάθε φίλου της ομάδας. Έξι νέα παιδιά, όλοι οπαδοί του Δικεφάλου, δεν γύρισαν ποτέ από το ταξίδι τους για να στηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου, ο ΠΑΟΚ είχε αποσπάσει ισοπαλία 1-1 στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό. Χιλιάδες φίλοι του βρέθηκαν στις κερκίδες για να φωνάξουν, να τραγουδήσουν, να στηρίξουν. Στην επιστροφή όμως, λίγα χιλιόμετρα πριν τα διόδια των Τεμπών, η χαρά μετατράπηκε σε θρήνο.
Ένα λεωφορείο γεμάτο νεαρούς οπαδούς συγκρούστηκε με φορτηγό και κατέληξε σε χαράδρα. Η σφοδρή σύγκρουση έκοψε το νήμα της ζωής για έξι παιδιά: Χαράλαμπος Ζαπουνίδης (20 χρόνων), Δημήτριος Ανδρεαδάκης (25 χρόνων), Χριστίνα Τζιόβα (18 χρόνων), Αναστάσιος Θέμελης (22 χρόνων), Γεώργιος Γκανάτσιος (22 χρόνων), Κυριάκος Λαζαρίδης (17 χρόνων), καθώς και o Αστέριος Αγκζιώτης (68 χρόνων), ο οδηγός του μικρού φορτηγού που κατευθυνόταν προς τη Λάρισα.
Η είδηση βύθισε στη θλίψη όλη την Ελλάδα. Ο ΠΑΟΚ έχασε τότε ένα κομμάτι της ψυχής του. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, οι φίλοι του Δικεφάλου δεν θυμούνται μόνο τις χαρές και τις νίκες, αλλά κουβαλούν μαζί τους την απώλεια εκείνων των παιδιών που έφυγαν νωρίς.
Η 4η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο ημέρα μνήμης. Είναι μέρα περισυλλογής, σεβασμού και αίσθηση συλλογικής ευθύνης. Γιατί ο ΠΑΟΚ μετά από εκείνη τη μέρα δεν ήταν πια ο ίδιος· έγινε και κάτι περισσότερο: ένας ζωντανός φόρος τιμής για όσους έφυγαν νωρίς.
