Η εθνική μας ομάδα το τελευταίο εξάμηνο έχει φέρει ένα κύμα αισιοδοξίας στους Έλληνες φίλαθλους.
Το ρόστερ της γαλανόλευκης είναι από τα καλύτερα όλων των εποχών. Ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας (Τζολάκης) δυο στόπερ κορυφαίου ευρωπαϊκού επιπέδου (Μαυροπάνος, Κουλιεράκης) τρια αριστερά μπακ έτοιμα για ενδεκάδα (Τσιμίκας , Γιαννούλης , Κυριακόπουλος) ένα σύγχρονο δεξί μπακ (Βαγιανίδης) πνευμόνια ,ταλέντο , εμπειρία στον άξονα ( Κουρμπέλης, Μουζακίτης, Σιώπης, Ζαφείρης ) δύο εξτρέμ ταχυδυναμικά που σε λίγα χρόνια θα είναι στα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου (Τζόλης, Καρέτσας ) εμπείρια στο 10 ( Μπακασέτας Μάνταλός ) και φυσικά 3 σέντερ φορ που είναι πονοκέφαλος για τον προπονητή καθώς σε κάθε αγώνα δεν ξέρεις ποιος θα ξεκινήσει (Ιωαννίδης, Παυλίδης, Δουβίκας). Φυσικά πίσω από το ρόστερ ήρθε την τέλεια στιγμή να διευθύνει αυτή την ορχήστρα τελέντων ο καλύτερος μαέστρος, ο Ιβαν Γιοβάνοβιτς.
Το κοντινό μέλλον αυτής της ομάδας δείχνει καλή πορεία στο μουντιάλ της Αμερικής όχι απλά πρόκριση σε αυτό. Η εθνική παίζει ποδόσφαιρο υψηλής έντασης και είναι βγαλμένη από τα πιο όμορφα όνειρα των Ελλήνων οπαδών.
Για κάποιους φιλάθλους όμως αυτή η χαρά φέρνει και μια πικρία στο πίσω μέρος του μυαλού. Παραδέξου το δεν μπορεί να είσαι οπαδός του Παναθηναϊκού να βλέπεις τον Ιβαν και να μην αναπολείς τα χρόνια του Σέρβου τεχνικού στον πράσινο πάγκο. Την ηρεμία , την υγεία και αυτό το what if αν συνέχιζε στο Τριφύλλι , χωρίς ο ιδιοκτήτης της ομάδας να πάρει αυτές τις ανεξήγητες αποφάσεις εκείνα τα Χριστούγεννα.
Το ταβάνι αυτής της εθνικής απλά δεν υπάρχει ,το που θα φτάσει η ομάδα άγνωστο όμως το μέλλον είναι λαμπρό για αυτά τα παιδιά.
