Ο Κώστας Τζολάκης περνάει μια φάση που θα μπορούσε να τύχει σε κάθε ποδοσφαιριστή — και το μόνο που αξίζει να λάβει, είναι στήριξη.
Ένα λάθος. Μόνο αυτό χρειάστηκε για να ξυπνήσει η γνωστή κακία που υπάρχει γύρω από κάθε τι “ερυθρόλευκο”. Από το βράδυ του αγώνα της Εθνικής, το timeline γέμισε ειρωνείες, “έξυπνα” σχόλια και ατάκες γεμάτες χολή. Όλα επειδή ο Κώστας Τζολάκης έκανε ένα λάθος. Ένα λάθος ανθρώπινο, που όμως φάνηκε να αρκεί για να ξεχάσουν πολλοί τι έχει ήδη πετύχει αυτό το παιδί.
Ο κόσμος του Ολυμπιακού στηρίζει το δικό του παιδί
Ο κόσμος του Ολυμπιακού ξέρει. Έχει δει τον Τζολάκη να μεγαλώνει, να ωριμάζει, να κουβαλάει το βάρος της εστίας του Θρύλου σε ηλικία που άλλοι ακόμα ψάχνουν τα πατήματά τους. Ξέρει ποιος ήταν εκεί στα δύσκολα ευρωπαϊκά βράδια του Conference League, ποιος έβγαζε τις αποκρούσεις που κράτησαν τον Ολυμπιακό όρθιο, ποιος πανηγύριζε με πάθος κάθε επιτυχία.
Αυτοί που τον ξέρουν, τον στηρίζουν. Οι υπόλοιποι, απλώς βγάζουν κακία.
Ο πυλώνας των επιτυχιών και το φυσιολογικό “ντεφορμάρισμα”
Ο Τζολάκης είναι βασικό γρανάζι στις επιτυχίες του Ολυμπιακού. Δεν είναι υπερβολή – είναι γεγονός. Στην πορεία προς την κορυφή του Conference League, ήταν από τους πιο καθοριστικούς παίκτες της ομάδας, προσφέροντας σταθερότητα, ηρεμία και αυτοπεποίθηση.
Και τώρα; Ναι, περνάει μια δύσκολη φάση. Ένα ντεφορμάρισμα. Αλλά αυτό δεν τον ακυρώνει. Αντίθετα, είναι μέρος της εξέλιξης κάθε αθλητή που θέλει να φτάσει ψηλά. Οι μεγαλύτεροι τερματοφύλακες του κόσμου έχουν περάσει από αντίστοιχες στιγμές. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά – και ο Κώστας έχει αποδείξει πως έχει το ψυχικό σθένος να επιστρέψει πιο δυνατός.
Χαρακτήρας, ψυχή και προοπτική
Ο Τζολάκης δεν είναι απλώς “ο μικρός”. Είναι το μέλλον. Είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στον Ρέντη, που έμαθε να δουλεύει, να παλεύει και να μην τα παρατάει. Ένα παιδί που δεν φοβάται να κάνει λάθος, γιατί ξέρει πως μόνο έτσι γίνεσαι μεγάλος.
Όσοι αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο — κι όχι το κουτσομπολιό γύρω του — πρέπει να τον στηρίξουν. Γιατί παίκτες με το ταλέντο, την ψυχή και την ταπεινότητα του Τζολάκη δεν περισσεύουν.
