Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όπου η ταχύτητα και η επιθετικότητα κυριαρχούν, είναι σπάνιο μια αμυντική γραμμή να γράψει τη δική της ιστορία. Κι όμως, η Γιουβέντους της δεκαετίας του 2010 κατάφερε να το πετύχει. Με το περίφημο “BBC” – Barzagli, Bonucci και Chiellini – μπροστά από τον Gianluigi Buffon, η «Vecchia Signora» έχτισε ένα αμυντικό οχυρό που άφησε εποχή. Και πλάι σε αυτήν τη σιδερένια τριάδα, στα άκρα του γηπέδου, βρίσκονταν τρεις παίκτες-μηχανές: Stephan Lichtsteiner στα δεξιά και Patrice Évra ή Kwadwo Asamoah στα αριστερά, προσφέροντας βάθος, αντοχή και τακτική συνέπεια.
Η γέννηση του BBC
Όταν ο Antonio Conte ανέλαβε τη Γιουβέντους το 2011, επέλεξε ένα τολμηρό σχήμα 3-5-2. Σε αυτό το σύστημα, η τριάδα των Barzagli–Bonucci–Chiellini άρχισε να δεσπόζει στο κέντρο της άμυνας. Ο Barzagli έδινε τη σταθερότητα, ο Bonucci την ικανότητα να χτίζει το παιχνίδι από πίσω, και ο Chiellini το πάθος και τη δύναμη. Πίσω τους, σαν τελικός φρουρός, ο Buffon εξασφάλιζε με την εμπειρία και τις αποκρούσεις του ότι τίποτα δεν θα περνούσε.
Όμως το σύστημα αυτό δεν θα λειτουργούσε ποτέ χωρίς τα φτερά του.
Τα φτερά της άμυνας: Lichtsteiner, Évra και Asamoah
Ο Stephan Lichtsteiner, γνωστός ως “Ο Ελβετικό τρένο”, ήταν ο απόλυτος δεξιός μπακ-χαφ εκείνης της εποχής. Δεν σταματούσε ποτέ να τρέχει, κάλυπτε ατελείωτα χιλιόμετρα ανά αγώνα και είχε την τακτική πειθαρχία που απαιτούσε η άμυνα της Γιούβε. Ήταν βασικός και αναντικατάστατος σε όλα τα πρωταθλήματα και τις πορείες στο Champions League.
Στο αριστερό άκρο, ο Kwadwo Asamoah έφερε δύναμη, ισορροπία και τακτική ευστροφία. Αν και ξεκίνησε ως μέσος, ο Asamoah μετατράπηκε σε εξαιρετικό αριστερό μπακ-χαφ, καλύπτοντας την πλευρά με αξιοπιστία και προσφέροντας επιθετική ώθηση. Όταν δεν έπαιζε εκείνος, ο έμπειρος Patrice Évra – με τεράστια ποδοσφαιρική παιδεία από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την εθνική Γαλλίας – πρόσθετε ηγεσία, εμπειρία και καθαρόαιμη άμυνα.
Η παρουσία αυτών των παικτών στις πλευρές έδινε ισορροπία στο σύστημα: έκλειναν σωστά τους χώρους πίσω και έδιναν πλάτος στην επίθεση, χωρίς να διαταράσσουν τη συνοχή της αμυντικής γραμμής.
Συνώνυμο της ασφάλειας
Από το 2011 έως το 2017, η Γιουβέντους κυριάρχησε στο ιταλικό ποδόσφαιρο με έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα Serie A, στηριζόμενη πρωτίστως στην άμυνά της. Οι αντίπαλοι απλά δεν μπορούσαν να σκοράρουν. Συχνά, η Γιούβε τελείωνε τις σεζόν με λιγότερα από 20 γκολ παθητικό, επίδοση που αντικατοπτρίζει την ατσάλινη οργάνωση της άμυνας.
Κανείς δεν έβγαινε εκτός πλάνου. Ο Buffon ήλεγχε την περιοχή του σαν στρατηγός, οι τρεις στόπερ διάβαζαν το παιχνίδι με χειρουργική ακρίβεια, ενώ οι Lichtsteiner και Asamoah (ή Évra) συμπλήρωναν άψογα τα κενά και δημιουργούσαν υπεραριθμίες στις πλευρές.
Ευρωπαϊκή καταξίωση
Η άμυνα της Γιουβέντους αποθεώθηκε και στην Ευρώπη. Οι πορείες στους τελικούς του Champions League το 2015 και το 2017 επιβεβαίωσαν την κλάση αυτής της ομάδας. Το 2017, η Γιουβέντους δέχτηκε μόλις 3 γκολ σε 12 αγώνες μέχρι τον τελικό, κρατώντας το μηδέν απέναντι σε ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα του MSN και η επιθετική Μονακό του Mbappé.
Εκείνη η ομάδα δεν ήταν απλώς “αμυντική”. Ήταν απόλυτα ισορροπημένη. Είχε τον ρυθμό του Lichtsteiner, την σταθερότητα του Asamoah, την ηγεσία των στόπερ και την ψυχή του Buffon. Ήταν μηχανή.
Η φιλοσοφία της ομαδικής άμυνας
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτής της άμυνας δεν ήταν η ατομική ποιότητα – παρόλο που υπήρχε άφθονη. Ήταν η συνεργασία, η ταπεινότητα και η πειθαρχία. Κάθε παίκτης ήξερε τον ρόλο του και τον εκτελούσε με απόλυτη προσήλωση. Ο Lichtsteiner και ο Asamoah δεν ήταν απλώς εξτρέμ που γύριζαν πίσω – ήταν πρώτα αμυντικοί, που όμως μπορούσαν να υποστηρίξουν την ανάπτυξη.
Η συνοχή αυτής της πεντάδας στην άμυνα ήταν υπόδειγμα για κάθε προπονητή και κάθε ποδοσφαιρική σχολή.
Από την απόλυτη αμυντική συνοχή στο χάος του τώρα
Η εποχή του BBC και των Buffon-Lichtsteiner–Asamoah–Évra ανήκει πλέον στο παρελθόν. Σήμερα, η Γιουβέντους παλεύει όχι μόνο να ξαναβρεί την αμυντική της σταθερότητα, αλλά και τη συνολική της αγωνιστική ταυτότητα.
Η απουσία ενός ξεκάθαρου ηγέτη κάτω από τα δοκάρια μετά τον Buffon, η συχνή αλλαγή σχημάτων, οι τραυματισμοί και η έλλειψη σταθερών επιλογών στην άμυνα, έχουν οδηγήσει σε μια ομάδα που δέχεται εύκολα γκολ, δείχνει ευάλωτη στα στημένα και αδυνατεί να ελέγξει το ρυθμό αμυντικά.
Η ασυνέπεια, οι νεανικοί πειραματισμοί, αλλά και η έλλειψη ηγετών με το χαρακτήρα του Chiellini ή του Barzagli, έχουν δημιουργήσει μια Γιουβέντους διαφορετική – λιγότερο σίγουρη, περισσότερο νευρική.
Οι φίλοι της ομάδας συχνά αναπολούν την εποχή όπου το να σκοράρεις απέναντι στη Γιούβε ήταν σχεδόν απίθανο. Τώρα, κάθε αντίπαλος μπαίνει στο γήπεδο πιστεύοντας ότι «κάτι μπορεί να γίνει». Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια, δεν χάθηκε απλώς η αμυντική ποιότητα , χάθηκε το DNA μιας ομάδας που χτιζόταν πρώτα από πίσω.
