«Το παρακάτω κείμενο είναι του Τζίμη Δαμουλάκη, ο όποιος με λίγες λέξεις αποτυπώνει όλα όσα νιώθει ο κόσμος του ΟΦΗ τα τελευταία χρόνια.»
Στην εποχή που όλα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα, το ποδόσφαιρο έχει πάψει να είναι παιχνίδι, είναι πλέον επένδυση.
Το «προσκύνημα στο δολάριο» έγινε το νέο… ευαγγέλιο κι ακόμα και ομάδες με ιστορία, ψυχή και ρίζες, όπως ο ΟΦΗ, καλούνται να το αποδεχτούν για να επιβιώσουν.
Σαν κόσμος του ΟΦΗ, κουρασμένοι από χρόνια μιζέριας, διοικητικών αδιεξόδων και αγωνιστικής ταπείνωσης, πιστέψαμε (άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο) στο νέο ξεκίνημα. Πιστέψαμε ότι το «πρότζεκτ» θα μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο. Όμως η πίστη αυτή είχε και τίμημα: τον φόβο. Τον φόβο μήπως, αν γκρινιάξουμε πολύ, αν φωνάξουμε, αν αμφισβητήσουμε, ο επενδυτής σηκωθεί και φύγει.
Έγινε ο παράδοξος συμβιβασμός του να σωπάσουμε για να σωθούμε. Να μην… ταράξουμε τα νερά, μην τυχόν χαθεί ο «σωτήρας». Έτσι, σιγά-σιγά, το πάθος μετατράπηκε σε ανησυχία, η φωνή σε ψίθυρο, και η περηφάνια σε εξάρτηση. Ο φόβος της επιστροφής στα παλιά «σκοτάδια» έγινε πιο ισχυρός από την επιθυμία για αλήθεια.
Αυτό είναι το τίμημα του «προσκυνήματος στο δολάριο»: να μάθεις να ζεις με το άγχος ότι χωρίς το χρήμα, δεν υπάρχει αύριο. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα επενδυτικά πλάνα και τις επιχειρηματικές δηλώσεις, χάνεται ο ΟΦΗ που κάποτε ήξερες — εκείνος που έπαιζε για τον λαό, όχι για τα βραβεία του marketing.
Ίσως τελικά, η πραγματική επένδυση που χρειάζεται να γίνει, δεν είναι στα… πορτοφόλια, αλλά στις ψυχές αυτών που ακόμα πιστεύουν πως μια ομάδα αξίζει να έχει ταυτότητα, ακόμα κι αν κοστίσει ακριβά.
Υ.Γ. Μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι είμαστε. Ο ΟΦΗ υπήρχε πριν από κάθε επενδυτή και θα υπάρχει και μελλοντικά. Οι φανέλες (με ασπίδα!), οι στιγμές, τα δάκρυα και το… λαρύγγι που πάει περίπατο από τις κερκίδες είναι το πραγματικό κεφάλαιο της ομάδας. Μπορεί να μην έχουν τιμή στο χρηματιστήριο, αλλά αξίζουν περισσότερο από κάθε δολάριο. Γιατί ο ΟΦΗ δεν αγοράζεται — ζει μέσα σε όσους τον αγαπούν.
