Η ξεχωριστή διαδρομή του Χαράλαμπου Φαρδέλλου από το ποδόσφαιρο στις μεγάλες αποστάσεις!
Στα 30 του χρόνια, ο Χαράλαμπος Φαρδέλλος αποτελεί ένα ξεχωριστό παράδειγμα αθλητή που δεν σταμάτησε ποτέ να κυνηγάει τις αντοχές του. Από τα γήπεδα της Φωκίδας μέχρι τους δρόμους των μαραθωνίων, η πορεία του αποδεικνύει πως το πάθος για τον αθλητισμό δεν έχει όρια.
Ο Χαράλαμπος ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο μόλις στα 6 του χρόνια, φτάνοντας μέχρι τη Β’ Εθνική με τη φανέλα του Φωκικού, όπου αγωνίστηκε για πέντε χρόνια στην Κ21, ως δεξιός μπακ. Σε αρκετά παιχνίδια φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, δείχνοντας από νωρίς τις ηγετικές του ικανότητες μέσα στο γήπεδο.
Η καλύτερη του χρονιά ήρθε στα 22, όταν με την Ακαδημία 94 σημείωσε 14 γκολ σε 19 συμμετοχές, αγωνιζόμενος ως «8άρι», οδηγώντας την ομάδα του σε μια εξαιρετική πορεία στο πρωτάθλημα της Α’ ΕΠΣ Φωκίδας.
Ωστόσο, οι δύο σοβαροί τραυματισμοί ρήξη χιαστού και στα δύο πόδια σε διαφορετικές περιόδους, τον ανάγκασαν να αφήσει πίσω του τα γήπεδα. Αντί όμως να σταματήσει, βρήκε έναν νέο δρόμο να συνεχίσει την αθλητική του πορεία… το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων.
Στα 25 του ξεκίνησε το τρέξιμο και μέσα σε πέντε χρόνια έχει ήδη τρέξει οκτώ μαραθωνίους, με προσωπικό ρεκόρ τα 2:43:00. Το 2025 συμμετείχε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου μέσω του Μαραθωνίου της Αθήνας, καταλαμβάνοντας την 30ή θέση πανελληνίως και την 48η στη γενική κατάταξη με χρόνο 2 ώρες και 44 λεπτά.
Σήμερα, εκπροσωπεί τον ΑΣ Ηνίοχος και αφιερώνεται στις μεγάλες αποστάσεις, έχοντας κάνει το μαραθώνιο το κύριο αγώνισμά του.
Η πορεία του Χαράλαμπου Φαρδέλλου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει επιμονή, αγάπη για τον αθλητισμό και προσαρμοστικότητα απέναντι στις δυσκολίες. Από το ποδόσφαιρο στο στίβο, η φλόγα του πρωταθλητή συνεχίζει να καίει.
Ο Χαράλαμπος Φαρδέλλος μίλησε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΗΚΑ στο sportsmadness.gr για το όμορφο ταξίδι, από το ποδόσφαιρο στο Μαραθώνιο.
Από το ποδόσφαιρο στη Β’ Εθνική μέχρι τον μαραθώνιο της Αθήνας τι ήταν αυτό που σε ώθησε να αλλάξεις εντελώς αθλητικό δρόμο;
“Το ποδοσφαιρο ήταν ανέκαθεν το πάθος μου από μικρό παιδί δηλαδή με θυμάμαι να κάνω τους καναπέδες του σαλονιού εστίες γκολ. Παρόλα αυτά το πάθος για την μπάλα σταμάτησε σχετικά νωρίς, μιας και είχα δύο τραυματισμούς και συγκεκριμένα χιαστό, ένα σε κάθε πόδι. Εκείνη τη στιγμή είπα ΤΕΛΟΣ Η ΜΠΑΛΑ και επειδή δεν μπορούσα να μην κάνω τίποτα σχετικά με τον αθλητισμό στα 25 μου ξεκίνησα το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων!”
Οι τραυματισμοί με χιαστούς είναι για πολλούς το τέλος. Πώς κατάφερες να το μετατρέψεις σε μια νέα αρχή μέσα από το τρέξιμο;
” Είπα τέλος μόνο στον κύκλο του ποδοσφαίρου, όπου οι συνεχής αλλαγές κατεύθυνσης δεν βοηθούν και υπάρχει περίπτωση να ξανά τραυματιστείς. Έτσι βρήκα κάτι το οποίο δεν με ενοχλεί διότι το τρέξιμο δεν έχει αυτές τις απότομες αλλαγές κατεύθυνσης και κάπως έτσι μπήκα δειλά δειλά στο συγκεκριμένο αγώνισμα”
Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά που νιώθεις ανάμεσα στον ομαδικό χαρακτήρα του ποδοσφαίρου και τη μοναχικότητα του μαραθωνίου;
“Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι στο ομαδικό, αν μια Κυριακή σε έναν αγώνα δεν είσαι 100% ο εαυτός σου βάση των ικανοτήτων σου, δεν θα είναι τόσο αισθητό από τους γύρο σου διότι αυτή εικόνα θα καλυφθεί εν μέρη από τον συμπαίκτη σου. Αντιθέτως, στο τρέξιμο είσαι μόνος από την προπόνηση μέχρι την γραμμή τερματισμού και οι αποφάσεις κατά την διάρκεια του αγώνα είναι ξεκάθαρα δικές σου!”
Στον φετινό μαραθώνιο της Αθήνας έκανες την πρώτη σου συμμετοχή σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Τι σημαίνει για σένα αυτή η εμπειρία και ποιον στόχο βάζεις για τη συνέχεια;
” Κάποτε για εμένα το να κάνει κάποιος 3 ώρες μαραθώνιο έλεγα ότι είναι κάτι το πάρα πολύ δύσκολο. Ωστόσο, φέτος μετά από 6 χρόνια και μετά από την πρώτη μου συμμετοχή στο πανελλήνιο κατάλαβα πως με δουλειά και πειθαρχία τίποτα δεν είναι απίθανο. Ενας στόχος που θα έβαζα για την συνέχεια είναι κάποια στιγμή να κάνω μια επίδοση κοντά στις 2 ώρες και 30 λεπτά.”
Αν είχες μπροστά σου έναν νεαρό ποδοσφαιριστή ή δρομέα που απογοητεύτηκε από έναν τραυματισμό, τι θα του έλεγες για να μην τα παρατήσει;
“Θεωρώ πως αν κάποιος τραυματιστεί σε ένα από τα 2 αθλήματα και πει τα παρατάω αυτό που πρέπει να βρει είναι ένα κίνητρο ώστε να μην τα παρατήσει. Βέβαια ένα παιδί δύσκολα θα καταλάβει αυτό που θα του πω και δεν θα σκεφτεί λογικά όπως έκανα και εγώ μετά τον δεύτερο τραυματισμό μου!”
