Τρεις guards, τρεις διαφορετικές ιστορίες, ίδιο μοτίβο αποτυχιών στον Παναθηναϊκό.
Η θέση του συμπληρωματικού guard στον Παναθηναϊκό έχει γίνει ένα μόνιμο ερωτηματικό. Με κάθε νέα μεταγραφή, οι προσδοκίες είναι μεγάλες να χτίσουν μαζί με τον βασικό δημιουργό, τον Nunn, ένα backcourt που θα δίνει ισορροπία, ρυθμό και επίθεση. Κάθε φορά, όμως, η πραγματικότητα δείχνει ότι η ισορροπία αυτή δεν επιτυγχάνεται. Το pattern είναι το ίδιο, μεγάλα ονόματα, με βαρύ βιογραφικό, αλλά περιορισμένος χρόνος για προσαρμογή και δύσκολη διαχείριση ρόλων.
Luca Vildoza: Από την εμπιστοσύνη στην αμφισβήτηση
Ο Αργεντίνος γκαρντ έκανε σπουδαία δουλειά στον Ερυθρό Αστέρα (Crvena Zvezda) τη σεζόν 2022–23, όπου είχε μέσο όρο 10–12 πόντους και 3–4 ασίστ στη EuroLeague, με υψηλά ποσοστά ευστοχίας σε ελεύθερα και τρίποντα. Ήταν παίκτης με ικανότητα στο ένας-εναντίον-ενός, γρήγορη σκέψη και δυνατότητα να «καθαρίζει» καταστάσεις. Στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, η ένταξη του Vildoza δεν εξελίχθηκε ομαλά. Ο Αταμάν τοποθετήθηκε ξεκάθαρα μετά από παιχνίδι όπου ο Vildoza ήταν άστοχος: «Αν είσαι σουτέρ, πρέπει να ευστοχείς. Αν δεν βάζεις, δεν μπορείς να παίζεις πολλά λεπτά. Πρέπει να βρει ρυθμό.» Η δήλωση αυτή αναδεικνύει δύο ζητήματα πρώτον, την απαιτητική προσέγγιση του προπονητή και, δεύτερον, το γεγονός ότι ο Vildoza χρειάζεται συνεχή εμπιστοσύνη και ροή στο παιχνίδι για να αποδώσει. Στον Παναθηναϊκό, τα πρώτα δείγματα δεν ήταν αρκετά για να του δοθεί η απαραίτητη σταθερότητα τη συνέχεια την είδαμε, ενώ είχε τριετές συμβόλαιο έφυγε με ελέυθερη μεταγραφή στον αιώνιο.
Lorenzo Brown: Το project που δεν ολοκληρώθηκε
Ο Brown είχε καταξιωθεί στη Maccabi Tel Aviv, με σταθερή παρουσία στη EuroLeague και μέσους όρους 12–14 πόντους και πάνω από 5 ασίστ ανά παιχνίδι, ελέγχοντας τον ρυθμό της ομάδας και εκτελώντας σε κρίσιμες στιγμές.Ο Brown ήρθε πέρυσι από τη Maccabi Tel Aviv με προσδοκίες να δώσει σταθερότητα στο backcourt και να δέσει το παιχνίδι γύρω από τον Nunn. Στη σεζόν του, όμως, ο ίδιος ο Brown παραδέχθηκε: “Δεν ήξερα ποτέ τον ρόλο μου … Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω”.
Οι δηλώσεις αυτές αποτυπώνουν την απογοήτευσή του, η δυσκολία στην κατανόηση του ρόλου του στον Παναθηναϊκό περιορίζει την απόδοση. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι διπλό και όχι δεν είχε να κάνει με την έλλειψη ικανοτήτων του παίκτη, αλλά με πιθανή μη σαφής κατανομή ρόλου και περιορισμένη αυτονομία από τον Αταμάν, γεγονός που δεν επέτρεψε στον Brown να ξεδιπλώσει το πλήρες ταλέντο του στο τέλος και αυτός έφυγε με ελέυθερη μεταγραφή για την Αρμάνι Μιλάνο.
T.J.Shorts: Εν Αναμονή…
Ο Shorts ήρθε στην Αθήνα από την Paris Basketball με στόχο να προσφέρει γρήγορο παιχνίδι, read & react και σκορ στο transition. Πέρυσι είχε ελευθερία κινήσεων στο παρκέ και μάλιστα ήταν υποψήφιος για MVP της λίγκας. Στον Παναθηναικό ο ρόλος του είναι πιο συγκεκριμένος και οι εμφανίσεις του μέτριες έως κακές μεχρι στιγμής με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αμέσως ο Αταμάν έχοντας μια πιο σαφή εικόνα πρόσφατα ξεκαθάρισε: «Δεν είμαι ευχαριστημένος σε ποσοστό 90%. Πρέπει να προσαρμοστεί. Αν το κάνει, θα βοηθήσει. Αν όχι, θα δούμε. Ίσως φταίμε εμείς, ίσως αυτός»
Το μήνυμα ήταν σαφές είτε προσαρμόζεσαι στο σύστημα, είτε περιορίζεσαι στο ροτέισον. Για έναν παίκτη που βασίζεται στην αυτοπεποίθηση και την ταχύτητα, η πίεση αυτή είναι καθοριστική και μπορεί να επηρεάσει άμεσα την απόδοση, έχει όμως το χρόνο να ανακάμψει και να φτάσει στα πέρσινα επίπεδα μένει μόνο να το δούμε.
Το κοινό μοτίβο και ο Nunn
Οι τρεις περιπτώσεις δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι παίκτες. Όλοι διαθέτουν αποδεδειγμένη αξία και εμπειρία σε υψηλό επίπεδο. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι ξεκάθαρος ρόλος στη ενσωμάτωση μιας ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό.
- Διαχείριση ρόλων: Οι guards χρειάζονται χρόνο και ροή.
- Χημεία με τον βασικό δημιουργό: Η σύνδεση με τον Nunn δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται άμεσα.
- Προπονητική φιλοσοφία: Η απαιτητική και αυστηρή προσέγγιση των παιχνιδιών μπορεί να περιορίσει ακόμα και τοπ παίκτες που χρειάζονται ελευθερία στο παιχνίδι τους.
Το μοτίβο επαναλαμβάνεται σε διαφορετικούς παίκτες και διαφορετικά χρονικά σημεία, κάτι που αφήνει ανοιχτό το ερώτημα μήπως η «κατάρα» της θέσης δεν είναι τυχαία, αλλά συνδέεται με τον τρόπο διαχείρισης της ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός δεν ψάχνει για ταλέντο, ψάχνει για συνεκτικότητα ρόλων και σταθερότητα. Η θέση που φαίνεται να λείπει δεν είναι απλώς θέση στο ρόστερ, είναι θέση στην ταυτότητα της ομάδας, που απαιτεί σωστή διαχείριση και χρόνο για να ανθίσει. Μέχρι τότε, η θέση του συμπληρωματικού guard θα συνεχίζει να αποτελεί γρίφο ,ανάμεσα στις προσδοκίες, την πίεση και τη φιλοσοφία του προπονητή.
Προφανώς για να μη παρεξηγηθώ δεν φταίει πάντα ο προπονητής ίσως δεν επικοινωνήθηκε σωστά ο ρόλος, ας ελπίσουμε με την έλευση Σορτς να διορθωθεί ένα πρόβλημα 3 ετών σε μία θέση που πάει να θεωρηθεί ως ”ηλεκτρική καρέκλα”.
